Βετεράνος ετών 26… Ακούγεται σαν αγγελία άλλων εποχών, αλλά για τον Νίκο Ζήση είναι γεγονός. Στα 26 του μπορεί να μην το ν έχουμε βαρεθεί ακόμη όπως του είχε πει κάποτε ο Νίκος Χατζηβρέττας ότι μπορεί να γίνει και το θυμάται καλά, αλλά είναι βετεράνος για την Εθνική. Και αύριο απέναντι στην Τουρκία, στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ φτάνει τις 100 συμμετοχές με την Εθνική Ανδρών. Μια ιστορία που ξεκίνησε το 2001 με την Μεσογειακή Ομάδα, επισημοποιήθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004… Μια σχέση που με το εθνόσημο άρχισε το 1998. Με την Εθνική Παίδων, στις 17 Ιουλίου 1998, στο τουρνουά Φιλίας της Μπρεστ στη Γαλλία. Όταν απέναντι στην Ιταλία είχε σημειώσει 22 πόντους σε μια νίκη με 76-66.
«Τόσο πολύ μεγάλωσα;» είναι η πρώτη του αντίδραση χαμογελώντας ήρεμα όπως το συνηθίζει, λίγο πριν η Εθνική πάρει την άγουσα για το εστιατόριο του Novotel όπου διαμένει στο Κατοβίτσε.
«Δεν το ήξερα… Είναι καλό η 100η συμμετοχή να συνδυάζεται με έναν πολύ μεγάλο αγώνα και εύχομαι να είναι ξεχωριστός. Είναι μια αναμέτρηση Ελλάδα-Τουρκία, είναι ένας προημιτελικός Ευρωμπάσκετ. Δεν είναι ένα φιλικό. Είναι ωραία συγκυρία και θα δώσω τα πάντα για να βοηθήσω την ομάδα να κερδίσει!»
-Η εντονότερη ανάμνηση από όλα αυτά τα χρόνια;
«Πολλά θυμάμαι, αλλά πιστεύω ότι το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι είναι πάνω από όλα. Οι εικόνες όταν τελειώνει ο αγώνας και είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης. Είναι η πρώτη και εντονότερη σκέψη από αυτές τις 100 εμφανίσεις. Ή τις 99 για να είμαι ακριβής».
-Αν αφήσεις τα αγωνιστικά στην άκρη, τι σημαίνει για σένα η Εθνική Ομάδα;
«Πιστεύω ότι για όλα τα παιδιά η Εθνική δεν είναι συμβόλαιο. Βλέπεις μεγάλους παίκτες, παίκτες που έχουν καθιερωθεί και στο ΝΒΑ ακόμη για παράδειγμα και είναι εδώ. Ξεχνάμε τα συμβόλαιά τους και βρίσκονται εδώ. Μιλούσαμε με τον Πάρκερ που είναι αυτός που είναι και έλεγε «δεν με νοιάζει που δεν έχουμε τις σουίτες τις ξεχωριστές και είμαστε στο «χ» ξενοδοχείο, γιατί όλοι γουστάρουμε να παίζουμε για τη χώρα μας και το κάνουμε από μικρά παιδιά». Έτσι είμαστε και οι Έλληνες. Παίζουμε από παιδιά στις εθνικές ομάδες. Τη λατρεύουμε την Εθνική. Έχουμε ζήσει χειρότερες, καλύτερες στιγμές. Στο τέλος μένουν κάποια πράγματα που έχουμε πετύχει και έχουμε όνειρα να τα ξαναπετύχουμε».
-Ο Παπανικολάου έλεγε πως επειδή πολλοί παίκτες όπως εσύ είστε από μικροί στην Εθνική Ομάδα, με την Παίδων για παράδειγμα, έχουμε την αίσθηση ότι είστε μεγαλύτεροι από ότι στην πραγματικότητα είσαστε.
«Δεν θυμάμαι τον Παπανικολάου να το λέει αυτό, αλλά σε μένα το έλεγε ο Νίκος Χατζηβρέττας πριν από αρκετά χρόνια και το θυμάμαι πολύ καθαρά ακόμη. Μου έλεγε γελώντας ότι «θα φτάσεις 30 και θα σε έχει βαρεθεί όλο το ελληνικό σύμπαν». Και ίσως να είναι κι έτσι (γελάει και ο ίδιος). Αλλά πραγματικά η
Εθνική Ομάδα για εμάς είναι κάτι ξεχωριστό. Και ειδικά τώρα που έρχονται όλα να κριθούν σε ένα τελευταίο τετραήμερο. Βλέπεις οχτώ ομάδες με κοινό στόχο και οι οχτώ και ειδικά σε ένα Ευρωμπάσκετ που είναι πολύ ανοιχτό. Ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Από τον Παπανικολάου πάντως θυμάμαι κάτι άλλο. Το θυμάμαι από το 2001, όταν ήμουν 18 χρονών στους Μεσογειακούς Αγώνες που είχε πει ότι οι σύλλογοι είναι το «ζειν», αλλά η Εθνική το «ευ ζειν».
-Είναι κάτι που σε ανησυχεί με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις, τις διακυμάνσεις;
«Όχι… Και το 2007 η εικόνα που παρουσιάσαμε για παράδειγμα με την Ισπανία στον αγώνα του ομίλου ήταν αποκαρδιωτική. Είναι λογικό να υπάρχουν διακυμάνσεις σε ένα τόσο μακρύ τουρνουά. Κάπου μέσα σου περιμένεις τα νοκ άουτ παιχνίδια. Είναι λογικό στο πίσω μέρος του μυαλού σου να βρίσκονται αυτοί οι αγώνες. Δίνεις έξι παιχνίδια, κάποια από τα οποία δεν θα έχουν σημασία και στις τρεις τελευταίες μέρες, σε τρεις αγώνες κρίνονται όλα. Εδώ είναι η ευκαιρία μας και πρέπει να την αρπάξουμε. Προσωπικά θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ. Ξέρω ότι είχα διακυμάνσεις και ατομικά μέχρι τώρα, αλλά αν έρθει η ώρα του μεγάλου σουτ δεν θα το φοβηθώ. Οφείλω και χρωστάω στην ομάδα να είμαι παρών!»
